Met de veerboot naar Vilnius

Achter de schermen van de FKNR met adjudant Gerco de Zeeuw

Terwijl het combo van de FKNR hun koffers nog aan het inpakken was voor een muzikale missie naar Litouwen, was adjudant Gerco de Zeeuw al weken in de weer met draaiboeken, schema’s, koffers en kabels. Voor hem begon het avontuur al ver voordat het vliegtuig van het combo opsteeg. Samen met tamboer soldaat 2 Daan Vink reed hij met een volgeladen busje naar Vilnius, over land en zee, om daar het muzikale gezelschap op te vangen en alles tot in de puntjes te regelen. 

Een aanvraag, een draaiboek en een volle bus

“Ergens in het najaar van 2024 kwam de aanvraag binnen via het impresariaat,” vertelt Gerco. “Dan wordt er gekeken wie van het combo beschikbaar is. Als dat rond is, begint voor mij het regelwerk.” Dat regelwerk begint onder andere met contact leggen met de defensieattaché (DEFAT) ter plaatse, in dit geval in Vilnius. “Hij is een collega, dus dat contact verloopt heel soepel. Hij zorgt dat alles geregeld is op locatie, maar ik moet hem daarvoor natuurlijk wel de juiste informatie geven: waar spelen we, wat is er nodig, hoe ziet het draaiboek eruit?”

Daarnaast moet de hele reis ook aangemeld worden bij het Situatiecentrum (SITCEN). “Sommige landen mag je niet zomaar doorreizen,” legt Gerco uit. “Voor Litouwen hadden we toestemming nodig. Via SITCEN werd dat allemaal netjes geregeld.” Ook de logistiek vroeg om aandacht. Het combo zelf reist per vliegtuig, maar de spullen, van instrumenten tot verlengsnoeren en microfoons, gaan met het busje. “Gelukkig hebben we een kleine transportbus tot onze beschikking. Alles past erin. Van geluidsinstallatie tot een stukje service: extra microfoons voor toespraken, dat soort dingen.”

Gerco vertrok samen met tamboer Daan op Koningsdag richting Duitsland, waar in Kiehl de veerboot naar Litouwen wachtte. “We kozen bewust voor de boot, omdat de route via Polen lastige grenscontroles kent,” vertelt hij. “De ferry vertrekt ’s nachts om twaalf uur. Dan word je de volgende ochtend rond half negen wakker gemaakt voor het ontbijt en zit je de hele dag op zee. Gelukkig was het mooi weer. We hebben wat op het dek gezeten, maar verder zie je alleen maar water.” ’s Avonds om 22.00 uur meerde de ferry aan, waarna nog een rit van vier uur volgde richting Vilnius. 

Verkennen en voorbereiden

Eenmaal aangekomen in Vilnius had Gerco nog even de tijd om de locatie te verkennen voordat het combo arriveerde. “De DEFAT en ik zijn samen koffie gaan drinken. We maakten kennis en liepen alles door: waar kon het busje staan, hoe verloopt de logistiek op locatie, hoe ziet het terrein eruit?” Gerco maakte foto’s en stuurde die alvast door naar comboleider Geo, zodat ook hij zich goed kon voorbereiden. Daarna was het wachten op het combo, dat later die dag zou landen. “Het vliegveld ligt dichtbij, dus ik kon ze vanaf het hotelbalkon zien aankomen; ik zag ze letterlijk aan komen vliegen. Ze werden opgehaald door de DEFAT en daarna zijn we op zijn aanraden gaan eten in het centrum van Vilnius.”

Het optreden vond plaats op de residentie van de Nederlandse ambassadeur. De samenwerking met de ambassade verliep soepel, vertelt Gerco: “Daan hielp tijdens het optreden met praktische zaken, zoals kabels wegwerken of het afstellen van een microfoon voor de assistente van de ambassadeur. Ikzelf liep vooral rond, sprak met mensen, netwerken, dat hoort er ook bij.”

Opvallend was de Hollandse maaltijd: “Erwtensoep, bereid door de Duitse krijgsmacht,” lacht Gerco. “Typisch Hollands, maar dan net even anders.”

Het optreden zelf was memorabel. “Het combo speelde het Litouwse volkslied, samen met een traditioneel koor. Dat koor zong ook mee met het Wilhelmus. En natuurlijk speelde het combo de NAVO-hymne. Er was aanvankelijk wat zorg om het volume van het combo, maar uiteindelijk hebben ze tot het eind doorgespeeld, als muzikaal behangetje. De ambassadeur heeft ervan genoten.”

Naast het optreden was er ook tijd om Vilnius zelf te verkennen. “We wilden graag naar het KGB-museum, maar dat was helaas gesloten. Wat me opviel: je verwacht van een voormalig Sovjet-land iets verwaarloosd, maar dat is totaal niet het geval. Het is schoon, mooi en de mensen zijn erg vriendelijk.” 

De rol van de adjudant

Voor Gerco was het ook bijzonder om als niet-spelend lid zo’n prominente rol te hebben: “Mijn taak is dat het combo ongestoord zijn ding kan doen. Ze hoeven zich alleen maar op de muziek te richten. Ik regel de rest. In dit geval was alles overzichtelijk: hotel en locatie lagen op loopafstand van elkaar.”

Wordt die rol voldoende gezien binnen het korps? “Zeker,” zegt Gerco. “Op de dag van vertrek kreeg ik van Geo een kaartje en een sleutelhanger als bedankje. Het is een klein gebaar, maar het betekent veel. Als begeleider ben je er om te ontzorgen. Dat wordt gelukkig gewaardeerd.”

Een muziektrip naar Vilnius, met veerboten, verkeersroutes, ambassadeurs en erwtensoep: het klinkt als een avontuur en dat was het ook. Dankzij de inzet van mensen als Gerco kon het combo zich volledig richten op waar het goed in is: muziek maken. En daar draait het uiteindelijk allemaal om.